Evaluatie van methoden voor het karakteriseren van gronden die in aanmerking komen voor reparatiebemesting

In de mestwetgeving zal voor het gebruik van fosfaatkunstmest mogelijk een uitzondering worden gemaakt voor gronden die vanwege hun fosfaattoestand in aanmerking komen voor reparatiebemesting. Het betreft hier gronden met een lage fosfaattoestand en wellicht als verbijzondering daarvan fosfaatfixerende gronden. In dit rapport worden dergelijke gronden gedefinieerd en zijn verschillende analysemethoden voor de karakterisering geëvalueerd. Ongeveer 2-7% van het landbouwareaal heeft een fosfaattoestand die als laag wordt gekarakteriseerd. Slechts een deel hiervan (50%) komt in aanmerking voor reparatiebemesting (20 000-60 000 ha). Het areaal landbouwgronden dat in potentie in staat is om relatief veel fosfaat te binden bedaagt ca. 100.000 ha (geschat op basis van de fosfaatbindingseigenschappen van de bodem). Onduidelijk is welk deel van deze potentieel fosfaatfixerende gronden momenteel nog fosfaatfixerend zijn. Zowel de landbouwkundige als milieukundige implicaties worden beschreven van het al of niet toepassen van reparatiebemesting. De agronomische gevolgen zijn over het algemeen beperkt voor gronden die in aanmerking komen voor reparatiebemesting, terwijl de milieukundige gevolgen groot kunnen zijn indien reparatiebemesting niet aan een maximum wordt gebonden dan wel geen rekening wordt gehouden met de resterende fosfaatbindingscapaciteit van de bodem.